Voorwoord

Dit jaar bestuderen we vier kwartalen Het Evangelie volgens Johannes. Uit bescheidenheid identificeert de auteur van het vierde evangelie zichzelf niet, en verwijst hij ook niet naar zichzelf als één van de twee discipelen die Jezus als eersten volgden (Johannes 1:37). In plaats daarvan zinspeelt hij op “een andere discipel”, “die discipel”, “de discipel … die hij liefhad”, “de discipel die Jezus liefhad” en “de discipel die van deze dingen getuigt “ (Johannes 18:15; 19:26; 21:20, 23–24). Het feit, dat andere prominente discipelen bij naam worden genoemd, terwijl de naam van Johannes wordt weggelaten, lijkt erop te wijzen, dat hij de auteur van dat evangelie moet zijn geweest.

Volgens de Geest der Profetie was de auteur van het vierde evangelie Johannes, “de discipel die Jezus liefhad”. Hij was één van de drie discipelen, die getuigen waren van Christus’ verheerlijking op de berg der gedaanteverandering en Zijn doodsstrijd in de tuin vlak voor Zijn arrestatie. Zijn leven is een uitstekend voorbeeld van hoe de kracht van God een “zoon des donders” volledig kan veranderen in een man met een liefdevolle instelling en diep geestelijk inzicht.

“Johannes klemde zich vast aan Christus, zoals de wijnrank zich klemt aan de statige pilaar. Ter wille van zijn Meester trotseerde hij de gevaren van de rechtzaal, en toefde hij bij het kruis. En bij de tijding van de opstanding van Christus haastte hij zich naar het graf, terwijl hij in zijn ijver zelfs de ongeduldige Petrus voorbijliep.

De diepe liefde en onzelfzuchtige toewijding, die zich manifesteerde in het leven en het karakter van Johannes, bezitten lessen van onschatbare waarde voor de christelijke kerk. Van nature bezat Johannes niet de beminnelijkheid van karakter, die hij later openbaarde. Zijn karakter vertoonde enstige gebreken. Hij was niet alleen trots, zelfverzekerd en ambitieus, maar ongeduldig en waakgierig, wanneer hij beledigd werd. Hij en zijn broer kregen de bijnaam ‘zonen des donders’. Een slecht humeur, een verlangen naar wraak, en een geest van kritiek waren eigenschappen van de geliefde discipel. Maar onder dit alles ontdekte de goddelijke Leraar de ijverige, oprechte, liefdevolle geest. Jezus bestrafte zijn zelfzucht, stelde zijn ambities teleur, beproefde zijn geloof. Maar Hij toonde hem ook datgene, waarnaar zijn ziel verlangde, de schoonheid van heiligheid, de veranderende macht der liefde.” –Van Jeruzalem tot Rome, blz. 392.

Alle oude autoriteiten zeggen, dat het evangelie van Johannes is geschreven te Efeze rond het jaar 90 of eerder. De discipel was in een ketel met kokende olie gestopt en was op wonderbaarlijke wijze aan de dood ontsnapt, en werd daarna verbannen naar het eiland Patmos (Openbaring 1:9). Daar schreef hij de Openbaring. De troonsbestijging van Nerva (96 n. Chr.) maakte het voor hem mogelijk om terug te keren naar Efeze, waar hij naar men gelooft tot aan zijn dood bleef wonen tijdens de regering van Trajan (98–117).

Moge de Geest van Christus onze studies dit kwartaal leiden en onze harten raken als reactie op Zijn liefde!

–De Sabbatschoolafdeling van de Generale Conferentie